Ήταν ένα κρύο πρωινό του Γενάρη στο μετρό της Washington. Εκείνος έπαιξε για 45 λεπτά, 6 κομμάτια του Bach. Περίπου 2000 άτομα πέρασαν σ’αυτό το διάστημααπό μπροστά του καθώς πήγαιναν, οι περισσότεροι, στη δουλειά τους. Ελάχιστοι σταμάτησαν να ακούσουν εκείνο το πρωί. Ένα τρίχρονο παιδάκι λίγη ώρα μετά, σταμάτησε και προσηλώθηκε στο άνθρωπο που έπαιζε τη μουσική με το βιολί του. Όμως η μητέρα του μικρού τον τράβηξε βιαστικά για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Το μικρό παιδί γύριζε το κεφάλι του και κοίταζε συνεχώς προς τα πίσω, καθώς προχωρούσε ευθεία μπροστά με τη μητέρα του. Το ίδιο συνέβη και με αρκετά ακόμη μικρά παιδάκια και όλοι ανεξαιρέτως οι γονείς τους τα πίεζαν να βιαστούν για να πάνε στις δουλειές τους.
45 λεπτά. Ο μουσικός έπαιξε. 6 άνθρωποι σταμάτησαν και άκουσαν για λίγο. 20 άφησαν χρήματα και προχώρησαν βιαστικά χωρίς να σταθούν για λίγο.
Μάζεψε 32 δολάρια. Σε μια ώρα σταμάτησε να παίζει. Ησυχία. Καμία αναγνώριση, κανένα
χειροκρότημα. Ο βιολονίστας ήταν ο παγκοσμίου φήμης μουσικός Joshua Bell, έπαιξε ένα από τα πιο πολύπλοκα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων
δολαρίων!!! Ήταν ένα πείραμα που οργανώθηκε από την Washington Post σχετικά με την
αντίληψη των ανθρώπων και τις προτεραιότητες.
Το πείραμα έγειρε ερωτήσεις: Σε ένα κοινό μέρος, αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά? Σταματάμε να την εκτιμήσουμε?
Και ένα πιθανό συμπέρασμα: αν δεν διαθέτουμε μια στιγμή να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν απο τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο, να παίζει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα βιολιά που υπάρχουν... τότε, πόσα άλλα πράγματα χάνουμε κατά τη διάρκεια της μέρας?
No comments:
Post a Comment