Τελικά είμαστε ρατσιστές;

Εμένα το παιδί μου δεν θα κάνει παρέα με τα πακιστανάκια’ μου είπε η μητέρα του 7χρονου Θεμιστοκλή που μένει δίπλα στο γκολφ και οδηγεί BMW. Αυτομάτως το μυαλό μου ταξίδεψε σε άλλους τόπους και χρόνους. Είδα τα ρούχα της μητέρας του 7χρονου Θεμιστοκλή να αλλάζουν και το κομψό μαύρο ταγέρ της chanel να μεταμορφώνεται σε άσπρο μανδύα της κου-κλουξ-κλαν. Και φυσικά δεν θα κάνει παρέα, παρά μόνο με ελληνάκια’’ έκρωξε ο περήφανος για τις ακλόνητες πεποιθήσεις του, πατέρας του 7χρονου Θεμιστοκλή. Σε αυτό το σημείο η φαντασία μου οργίαζε. Το ζεύγος ‘’έχουμε-αρχές-εμείς’’, άρχιζε τώρα να μεταλλάσσεται στους γονείς της Ζωής Λάσκαρη στην ταινία ‘Οι Θαλασσιές οι Χάντρες. ‘ΝΤΡΟΠΗ!!! Η κόρη μας να είναι ερωτευμένη με έναν εκ των τελευταίων μπουζουξήδων!!! Δεν είναι της τάξης μας αυτός’’ της λένε για τον φτωχό και δύστυχο Φαίδωνα Γεωργίτση.

Έλα μου όμως που η Ζωίτσα έχει τσαγανό και τελικά πείθει τους ρατσιστές γονείς της πως
τον αγαπάει και δεν έχει σημασία αν είναι φτωχός. Ναι, δεν έχει σημασία αν είναι φτωχός
και για να πάμε πιο πέρα, δεν έχει σημασία αν ο συνάνθρωπος μας είναι Πακιστανός ή Αλβανός ή ότι άλλο... Σημασία έχει ότι είναι άνθρωπος! Και σημασία δεν έχει αν η Ζωίτσα η Λάσκαρη παντρεύτηκε τον Γεωργίτση και έκανε τους γονείς της να καταλάβουν. Αυτή ήταν ενήλικας και έπαιζε σε ταινία. Σημασία έχει πως ο Θεμιστοκλής είναι μικρός, μόνο 7, ρουφάει σαν σφουγγάρι ότι του λένε και αυτά που θα πρεσβεύει αργότερα στη ζωή του θα είναι αυτά που θα έχει πάρει κληρονομιά από τους γονείς του.
Τι θα πάρει άραγε κληρονομιά ο 7χρονος Θεμιστοκλής στη συγκεκριμένη περίπτωση; Ποια θα είναι ως ενήλικας η σχέση του με τους ανθρώπους; Πως θα αντιμετωπίζει τη διαφορετικότητα; Τελικά είμαστε ρατσιστές? Δεν μάθαμε τίποτα από την ιστορία; Λειτουργούμε ακόμη σαν τους Βόρειους και Νότιους της Αμερικής μόνο που τώρα κρατάμε κινητό και έχουμε laptop;