Thursday, February 12, 2009

«Οι ιδιαιτερότητες της παιδικής ψυχής και τα καλοπροαίρετα λάθη των γονιών»

Κάποια λάθη από αυτά τα κάναμε πριν καιρό, όταν το παιδί ήταν μικρό. Κάποια άλλα τα κάνουμε ακόμη και τώρα. Είναι σαν να έχουμε μπει στον αυτόματο, κι ενώ ξέρουμε πως δεν είναι σωστό και νιώθουμε και ενοχές, επαναλαμβανόμαστε μέρα με τη μέρα. Το σίγουρο είναι πως φράσεις σαν αυτές παρακάτω, τις έχουμε πει πρώτα οι ίδιοι στον εαυτό μας. Με λίγα λόγια το παιδί είναι πάντα ο αποδέκτης, του πως φερόμαστε εσωτερικά στον εαυτό μας. Το παιδί όμως είναι ένα ξεχωριστό πλάσμα από εμάς και χρειάζεται να μάθουμε πως να το τιμάμε και να το σεβόμαστε (με αγάπη και υπομονή για τον εαυτό μας πάνω απ΄ όλα).

"Ο ψυχικός κόσμος του παιδιού"
του παιδοψυχολόγου Νικήτα Καυκιού

Το μικρό παιδί ζει σε ένα δικό του παιδικό κόσμο. Σκέπτεται, αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει όλα όσα συμβαίνουν με διαφορετικό τρόπο από ότι οι μεγάλοι. Δίνει ένα ιδιότυπο-παιδικό νόημα στην πραγματικότητα που το περιβάλλει.Για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε δημιουργικά με το παιδί οφείλουμε να καταλάβουμε όσο μας είναι δυνατόν τον τρόπο που σκέπτεται και αισθάνεται τον κόσμο. Να δούμε με τα δικά του μάτια και να ακούσουμε με τα δικά του αυτιά. Στην προσπάθειά μας αυτή μπορούν να μας βοηθήσουν σημαντικά κάποιες επιστημονικές μελέτες που προσεγγίζουν τα εξελικτικά στάδια της νοητικής και ψυχοσυναισθηματικής ανάπτυξης του παιδιού.
Τα συνηθισμένα λάθη των γονιών.
Οι περισσότεροι γονείς αγνοούν τις ιδιαιτερότητες της παιδικής ψυχής και κάτω από την πίεση του άγχους που τραυματίζει την καθημερινότητά τους συμπεριφέρονται με τρόπους που δεν βοηθούν την ομαλή, ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού.
Πάρ' το μέσα δεν αντέχω άλλο.

Το παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να μπει στη θέση σου, να νοιώσει τα αισθήματά σου και να σε καταλάβει. Περιμένει από εσένα να ικανοποιήσεις τις δικές του ανάγκες. Αν είσαι κουρασμένος, εξαντλημένος ή νευριασμένος το παιδί δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Προσπάθησε να οργανώσεις με τέτοιο τρόπο τις δουλειές σου ώστε να έχεις το χρόνο και τη διάθεση να παίξεις μαζί του. Αφιέρωσέ του ποιοτικό χρόνο. Δείχνε του αγάπη, άγγιζέ το, παίξε μαζί του. Αν δεν κουραστείς βοηθώντας το να παίξει δημιουργικά θα εκνευριστείς από την φασαρία και την αταξία του. Η αδιαφορία όπως και η υπερπροστασία των μεγάλων ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τις αταξίες και την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών.
Δε με νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδάκια εσύ θα είσαι στην αγκαλίτσα μου.

Άστο να ζήσει, να είναι ο εαυτός του, να πειραματιστεί. Όταν βγάλεις το παιδί βόλτα σε ένα χώρο για παιχνίδι επέτρεψέ του να κινηθεί ελεύθερα και να αυτενεργήσει. Αν δεν κινδυνέψει δεν θα μάθει. Εξήγησε στο παιδί ότι είναι καλό να απομακρύνεται από κοντά σου και ότι είναι αναπόφευκτο να πέφτει ή να χτυπά ή να συγκρούεται με τα άλλα παιδάκια. Πρόσεχε το από απόσταση και μην επεμβαίνεις συνέχεια για να το προστατεύεις από τους επικείμενους κινδύνους. Το παιδί που αναγκαστικά κάθεται ήσυχα δεν ωφελείται και δεν ωριμάζει. Παρότρυνέ το να ασχολείται όσο περισσότερο γίνεται με δημιουργικές δραστηριότητες.
Δεν πειράζει ας' το να το χαλάσει.

Το παιδί χρειάζεται σταθερά όρια. Όπως του βάζεις όρια για να διαφυλάξεις τη σωματική του ακεραιότητα το παιδί χρειάζεται όρια στη συμπεριφορά για να μπορέσει να προσαρμοσθεί στην κοινωνική ζωή. Αν δεν μάθει να συντονίζεται στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος θα έχει πάντοτε στη μετέπειτα ζωή του δυσκολίες προσαρμογής. Χρειάζεται σταθερότητα στα όρια αρκεί η επιβολή των κανόνων να μη φθείρει τη σχέση αγάπης μέσα από συνεχείς συγκρούσεις.
Μου έτυχε δουλειά ρε παιδάκι μου δε μπορώ.

Να είσαι συνεπής με τις υποσχέσεις σου. Το παιδί έχει μεγάλη ανάγκη να διαπιστώνει ότι υπάρχει μια τάξη στο περιβάλλον του και ότι μπορεί να εμπιστεύεται τους άλλους. Αν δεν τηρείς το λόγο σου το παιδί ζει σε ένα άτακτο περιβάλλον που δεν μπορεί να εμπιστευτεί. Δημιουργούνται μέσα του αισθήματα ανασφάλειας και επιπλέον μαθαίνει να είναι το ίδιο ανεύθυνο.
Γιαννάκη ο μπαμπάς με απατάει με τη Νονά.

Μην φορτώνεις το παιδί με τα δικά σου προβλήματα. Το παιδί δεν είναι φίλος σου παρά το ότι είναι σημαντικό να έχεις φιλικές σχέσεις μαζί του. Το παιδί δεν ωφελείται με το να μαθαίνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στις διαπροσωπικές σου σχέσεις και τις επαγγελματικές σου δραστηριότητες. Το κριτήριο για το αν είναι σωστό να πεις κάτι στο παιδί δεν είναι το να ξελαφρώσεις εξωτερικεύοντας αυτό που συμβαίνει μέσα σου αλλά το να ωφεληθεί το παιδί από την επικοινωνία σας.
Όχι έτσι ρε βλάκα…κοίτα πως το κάνει το κοριτσάκι.

Μη ξεχνάς ότι δεν θα σου άρεσε να συγκρίνουν τις επιδόσεις σου με τις επιδόσεις των άλλων και μάλιστα για να σου υπογραμμίσουν ότι δεν τα καταφέρνεις όσο οι άλλοι. Το παιδί δεν θα βελτιώσει τη συμπεριφορά του μέσα από την σύγκριση, απλά θα μειώσει την εμπιστοσύνη που έχει στον εαυτό του. Μη ξεχνάς ότι κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του χαρίσματα και αξιοποιεί τις δυνατότητές του στο βαθμό που μπορεί. Αντί να συγκρίνω το παιδί μου με άλλα παιδιά είναι προτιμότερο να ενισχύω κάθε φορά αυτό που μπορεί να πετύχει. Στηρίζω τις προσπάθειες του παιδιού χωρίς να περιμένω να ικανοποιήσει τις προσδοκίες μου.
Μου τη δίνει να το βγάζω βόλτα.

Φρόντισε να παίζει πολύ κάθε μέρα. Δώσε ραντεβού με γονείς που έχουν παιδιά στην ίδια ηλικία με το δικό σου ώστε να συναντηθείτε για να παίξουν. Μην τρέχεις συνεχώς πίσω από το παιδί για να το προσέχεις. Η υπερπροστατευτική σου διάθεση σε κουράζει περισσότερο από τις αταξίες του παιδιού. Πήγαινε το παιδί να παίξει σε χώρους που του παρέχουν κάποια στοιχειώδη ασφάλεια και είναι ειδικά διαμορφωμένοι για παιχνίδι. Αν πας με το παιδί σε κάποιο χώρο που αρέσει μόνο σ' εσένα το πιθανότερο είναι να περάσεις άσχημα. Αν το παιδί δεν μπορέσει να βρει κάποια ενδιαφέρουσα απασχόληση θα σε βασανίσει με τη γκρίνια και τις αταξίες του.
Ρίξ' του για να μάθει.

Το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο. Το ξύλο εκφράζει τη δική μας κόλαση. Συνήθως δεν χτυπάμε για να παιδαγωγήσουμε αλλά για να εκφράσουμε την αναστάτωση και το θυμό μας. Κανείς δεν γίνεται καλύτερος με τη βία. Το ξύλο δεν εμπνέει σεβασμό αλλά φόβο. Ακόμη και όταν είναι αποτελεσματικό έχει πολλές παρενέργειες. Τραυματίζει την αυτοπεποίθηση, διαταράσσει τις προσωπικές σχέσεις, διδάσκει τη βία και όχι τον αυτοέλεγχο. Όταν χτυπήσεις το παιδί προσπάθησε να αποδεχτείς ειρηνικά το λάθος σου. Συγχώρεσε τον εαυτό σου και προσπάθησε να βρεις τρόπους εκφόρτισης και χαλάρωσης. Αν σου έχει γίνει συνήθεια να χτυπάς το παιδί σου και νοιώθεις να μην ελέγχεις τα νεύρα σου αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν βαθύτερες αλλαγές στις συνθήκες διαβίωσής σου.
Δεν είμαι σωστή μάνα (πατέρας). Πως είναι δυνατόν να φέρομαι με τόσο άσκημο τρόπο στο παιδί μου ενώ το αγαπώ τόσο πολύ;

Αν συμπεριφέρεσαι με άσχημο τρόπο στο παιδί και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα νεύρα σου. Αν του μιλάς άσχημα, είσαι συνεχώς εκνευρισμένος και έχεις βίαιες εκρήξεις θυμού μη προσπαθείς να αλλάξεις με το ζόρι τη συμπεριφορά σου. Η προσπάθειες σου να συγκρατηθείς θα αποτύχουν και νοιώσεις περισσότερες ενοχές. Για να μην θυμώνεις πρέπει να μπορείς να διαμορφώσεις μια πιο όμορφη καθημερινότητα. Αντί να κατηγορείς τον εαυτό σου χρειάζεται να προσπαθήσεις να αλλάξεις τον τρόπο της ζωής σου. Ίσως χρειάζεται να ξεκουράζεσαι περισσότερο, να βρεις ελεύθερο χρόνο, να βελτιώσεις την επικοινωνία με τον (την) σύζυγο ή να αναζητήσεις νόημα ζωής σε δημιουργικές δραστηριότητες έξω από το σπίτι. Όταν δεν είμαστε ευχαριστημένοι από τη ζωή μας είναι δύσκολο να εφαρμόζουμε τους σωστούς κανόνες της παιδαγωγικής που θα θέλαμε.
Βάλτου πιπέρι στο στόμα.
Το παιδί βρίζει για να προκαλέσει το ενδιαφέρον σου ή γιατί έμαθε να εκφράζει με άσχημες λέξεις τα αρνητικά του αισθήματα. Προσπάθησε να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Αν κάποτε γέλασες με τη βρισιά που είπε τώρα δεν ωφελεί να θυμώνεις. Μάθε του να χρησιμοποιεί εναλλακτικές λέξεις με ουδέτερο φορτίο ως βρισιές. (π.χ. το λαγό σου, πίσω Κίτσο). Οι βρισιές δεν βλάπτουν τόσο το παιδί όσο οι συνεχείς και έντονες επιπλήξεις.
Όλο ψέματα λες.

Όταν είναι πολύ μικρό δεν λέει ψέματα με τον τρόπο που το κάνει κάποιος μεγάλος απλά καλλιεργεί τη φαντασία του. Το μικρό παιδί δεν έχει την πρόθεση να αποκρύψει την αλήθεια για να εξαπατήσει τους άλλους. Απλά δυσκολεύεται ακόμη να διαχωρίσει το φανταστικό από το πραγματικό. Έτσι συχνά δεν λέει τα πράγματα έτσι όπως είναι αλλά έτσι όπως θα ήθελε να είναι ή όπως θα φοβόταν ότι θα μπορούσε να είναι. Εξήγησέ του ευγενικά ότι όταν λέει "ψέματα" οι άλλοι δεν θα το πιστεύουν ακόμη και όταν λέει αλήθεια και δεν θα το εμπιστεύονται. Επιβράβευσέ το όταν λέει την αλήθεια και μην δίνεις προσοχή και ενδιαφέρον στα ψέματα.
Φύγε θα το χαλάσεις. Άσε να το φτιάξω εγώ.
Μη ζητάς από το παιδί να κάνει τα πράγματα όπως εσύ. Χρειάζονται πολλές δοκιμές και πολλά λάθη για να μάθει το παιδί να κάνει κάτι σωστά. Επιβράβευσε την προσπάθεια του παιδιού ακόμα και όταν αποτυγχάνει. Απόφευγε να του λες μη, σταμάτα, όχι, δεν μπορείς, δεν ξέρεις. Ενίσχυσε τις πρωτοβουλίες του. Είναι προτιμότερο να κάνει κάτι με λάθος τρόπο παρά να μην τολμά να δοκιμάσει τις ικανότητές του. Ενώ είναι πιο εύκολο και πιο ασφαλές να κάνεις κάτι από μόνο σου είναι προτιμότερο να ζητήσεις από το παιδί να σε βοηθήσει για να μπορέσεις να το ενισχύσεις.
Δεν είναι καταπληκτικό το καινούργιο μας μωράκι;
Ένα νέο μωρό στην οικογένεια είναι πάντα μια απειλή για το μεγαλύτερο παιδί διότι το εκθρονίζει και γίνεται αυτό το κέντρο της προσοχής των μεγάλων. Σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης έχουμε όλο τον απαραίτητο χρόνο για να καλλιεργήσουμε στο μεγαλύτερο παιδί αισθήματα αγάπης και συμπάθειας για το μωρό που πρόκειται να γεννηθεί. Μετά τη γέννηση του μωρού είναι καλύτερα να αποφεύγουμε τα πολλά καλά λόγια για το μικρό μπροστά στο μεγάλο. Είναι σημαντικό να υπογραμμίζουμε συχνά την αγάπη και την εκτίμησή μας στο μεγαλύτερο παιδί και να το παροτρύνουμε ευγενικά να συμβάλλει ενεργά στην φροντίδα του μωρού. Τέλος θα μας βοηθήσει να έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι το μεγαλύτερο παιδί είναι μεν μεγαλύτερο αλλά δεν προϋποθέτει την ωριμότητα του ενήλικα συνεπώς δεν έχει αυτό την ευθύνη για κάθε σύγκρουση ή αταξία που αφορά και στα δύο παιδιά.
Σταμάτα να χτυπιέσαι.

Μην το αφήνεις να χτυπιέται δείχνοντας αδιαφορία. Μην το δέρνεις. Μην του κάνεις το χατίρι. Μη ζητάς τη λύση μέσα από επίμονο διάλογο. Μείνε ήρεμος, πάρε το αγκαλιά, πήγαινε το σε ένα ήσυχο μέρος και με αγάπη εξήγησέ του ότι μόλις νιώσει καλύτερα μπορεί να σηκωθεί. Προσπάθησε να καταλάβεις τι έγινε. Εξήγησέ του αργότερα ότι αυτός δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να διαμαρτύρεται και πως αν επαναληφθεί θα έχει συνέπειες.
Που έχεις το μυαλό σου;

Το παιδί δεν μπορεί να είναι προσεκτικό όποτε εμείς θέλουμε και στο βαθμό που το θέλουμε. Όταν το αναγκάζουμε να κάνει πράγματα που δεν το ενδιαφέρουν είναι φυσικό να μη προσέχει και να αφαιρείται. Συχνά αυτό που είναι σημαντικό για το παιδί είναι ασήμαντο για τους μεγάλους και αυτό που είναι σημαντικό για τους μεγάλους είναι ασήμαντο για το παιδί. Σταμάτα τα κλάματα. Είναι φυσικό ένα μικρό παιδί να χρησιμοποιεί το κλάμα σαν όπλο για να πετύχει το στόχο του. Επέτρεψε στο παιδί να κλάψει όσο θέλει. Μην επιμένεις να σταματήσει αμέσως το κλάμα του. Βεβαίωσε το παιδί ότι το αγαπάς. Εξήγησέ του με σαφήνεια ότι δεν πρόκειται να γίνει αυτό που θέλει. Προσπάθησε να του αποσπάσεις την προσοχή με κάτι άλλο που το ενδιαφέρει. Θύμισέ του ότι ενώ είναι αλήθεια ότι το αγαπάς δεν πρόκειται να υποχωρήσεις. Κάτσε σε ένα μέρος επιτέλους.
Ένα άτακτο παιδί είναι εξίσου καλό με ένα ήσυχο παιδί. Μερικά φυσιολογικά παιδιά αισθάνονται την ανάγκη να είναι συνεχώς σε κίνηση. Δεν επιλέγουν επίτηδες αυτή τη συμπεριφορά αλλά συγκεκριμένες νευρο-ορμονικές λειτουργίες του σώματος σε συνδυασμό με καταπιεστικές συνθήκες του περιβάλλοντος τα εξωθούν στην υπερκινητικότητα. Τα παιδιά αυτά που διαθέτουν περισσή ενεργητικότητα χρειάζονται κατάλληλο χώρο και άφθονο χρόνο για να εκτονωθούν. Είναι μάταιο και ανώφελο να απαιτούμαι από ένα παιδί γεμάτο ζωτικότητα να παραμένει ήσυχο μέσα στο διαμέρισμα.

http://www.psyche.gr/psyidiaiterotites.htm

Monday, February 9, 2009

Πώς να μη... κακομάθετε το παιδί σας.

Άρθρο της Δρ Λίζας Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια
που αναρτήθηκε στο In.gr Health

Βάλτε όρια και κανόνες, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού.
  • Μην αισθάνεστε ενοχές κάνοντας κάτι τέτοιο.
  • Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά επιζητούν σταθερότητα από τους γονείς τους και συχνά τους τεστάρουν για να διαπιστώσουν αν οι γονείς πράγματι τηρούν αυτά που λένε. Κάτι τέτοιο δημιουργεί αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας στο παιδί.
  • Δείξτε αγάπη, αλλά σταθερότητα και συνέπεια στις αποφάσεις σας (που θα πρέπει να είναι πάντα λογικές).
  • Οι απαγορεύσεις είναι απαραίτητες από μικρή ηλικία, διότι τα παιδιά αρχικά χρειάζονται τα εξωτερικά 'όχι' και 'μη', μέχρι να μάθουν στον αυτοέλεγχο και την αυτοπειθαρχία.
  • Η συνεργασία του παιδιού με τους γονείς στο θέμα των βασικών κανόνων θα πρέπει ν' αρχίσει ήδη από την προσχολική ηλικία (έτσι το παιδί δεν θα έχει δυσάρεστες εκπλήξεις όταν ξεκινήσει το σχολείο).
  • Μερικές αποφάσεις/κανόνες των ενηλίκων δεν επιδέχονται διαπραγματεύσεις (πχ το παιδί θα πρέπει να κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου στο ειδικό καρεκλάκι ή με ζώνη ασφαλείας).
  • Aλλες φορές, πάλι, καλό είναι να έχει το παιδί τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε δυο πράγματα τα οποία οι γονείς ήδη εγκρίνουν (πχ τι είδους πρωινό να φάει, δημητριακά ή φρυγανιές με μέλι, ή να φορέσει το μπλε ή το καφέ παντελόνι).
  • Διακρίνετε ανάμεσα στις ανάγκες κι επιθυμίες του παιδιού: οι ανάγκες συμπεριλαμβάνουν την ανακούφιση από το αίσθημα της πείνας, της δίψας, του πόνου και του φόβου και οι γονείς θα πρέπει ν' ανταποκρίνονται άμεσα σε αυτές, ειδικά όταν συνοδεύονται από κλάμα.

Όταν το παιδί κλαίει γι' άλλο λόγο συνήθως πρόκειται για επιθυμίες και δεν είναι κάτι σοβαρό. Το κλάμα είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην αλλαγή και την απογοήτευση. Όταν το παιδί κλαίει την ώρα που έχει κι ένα ξέσπασμα θυμού θα πρέπει να το αγνοήσετε. Δείξτε κατανόηση για τα συναισθήματά του (καταλαβαίνω ότι νευρίασες) αλλά μην ενδώσετε να του κάνετε κάποιο παράλογο χατήρι.

  • Αντιδράστε στο έξτρα κλάμα του παιδιού σας όταν επιμένετε στους βασικούς κανόνες δίνοντας στο παιδί σας περισσότερη αγκαλιά, προσοχή και ποιοτικό χρόνο όταν δεν κλαίει.
  • Μην επιτρέπετε στα ξεσπάσματα θυμού να λειτουργήσουν (πχ ουρλιαχτά, κλάματα, χτύπημα των ποδιών στο πάτωμα, κράτημα αναπνοής, κλπ.), ενδίδοντας στις απαιτήσεις του παιδιού, απλά αγνοήστέ το.
  • Μάθετε στο παιδί σας να αντιμετωπίζει τη βαριεστημάρα του και να μάθει να ευχαριστιέται και με τον εαυτό του (εσείς προσφέρετε παιχνίδια, χαρτιά, μπογιές και το παιδί πρέπει να τα απασχοληθεί κάποια στιγμή μόνο του).
  • Μάθετε στο παιδί σας να έχει υπομονή και να περιμένει.
  • Μην υπερπροστατεύετε το παιδί σας από τις καθημερινές μικροδυσκολίες, επιτρέψτε του να τις χειριστεί (στην αρχή με τη βοήθειά σας), ώστε να μάθει στη συνέχεια ότι μπορεί να ανταπεξέρχεται και μόνο του.

Δείτε όλο το άρθρο: http://health.in.gr/news/article.asp?lngArticleID=48865

Friday, February 6, 2009

Τι είναι ΑΓΑΠΗ? Τα παιδια του Β1, έγραψαν και ζωγράφισαν !..

Γενικής Συνέλευσης ΕΓΚΩΜΙΟ...

...το θέατρο του παράλογου...

Παίχτηκε: Τετάρτη 4/2/2009 στις 18:30
Πρωταγωνιστές: γονείς και κηδεμόνες

Ρόλοι: ο αγανακτισμένος, ο υπεύθυνος, ο ανεύθυνος, ο δυνατός, ο αδικημένος, ο παραπονιάρης, ο σωτήρας, ο εκνευρισμένος, ο δύσκολος, ο εύκολος, ο συμβιβασμένος, ο αμίλητος, ο αγέλαστος, ο κατήγορος, ο πρόθυμος, το θύμα και ο θύτης, ο αδιάφορος, ο απών και ο παρών, ο έξυπνος, ο περίεργος, ο παρεξηγημένος, ο δυστυχισμένος, ο θετικός και ο αρνητικός, αυτός που προσφέρει, αυτός που γκρινιάζει, αυτός που θυμώνει και αυτός που γελάει, αυτός που νουθετεί και αυτός που επεμβαίνει, αυτός πού ήρθε, αυτός που δεν ήρθε, αυτός που ήθελε και δεν μπορούσε, αυτός που δεν ήθελε αλλά ήρθε για να έχει κάπου να ξεσπάσει, αυτός που δίνει και αυτός που μόνο παίρνει, αυτός που δεν καταλαβαίνει και αυτός που κάνει πως δεν καταλαβαίνει...

Αριθμός εισιτηρίων προς διάθεση:260
Αριθμός εισιτηρίων που κόπηκαν: 30 (!)

ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:
Αυτοί που συγκεντρώθηκαν στο μικρό ξέφωτο λεγόταν γονείς. Ο λόγος συγκέντρωσης τους, λεγόταν παιδιά ... και τότε ξεκίνησαν να μιλάνε και κάποιοι μιλήσαν και έντονα, ενώ άλλοι δεν μιλήσανε, όμως όλοι ακούσανε όλους. Και άλλοι είπανε: ΄θέλω αλλά δεν έχω’, και άλλοι λέγανε ‘εγώ, εγώ θα δώσω εγώ’ και άλλοι είπανε ‘ναι αλλά γιατί να δώσω εγώ και οι άλλοι να μη δίνουν', και τότε κάποιοι είπανε ΄όλοι πρέπει να δίνουν’...και λέγανε και ότι: ‘όχι να δώσει ο απ’εξω’ και τώρα κάποιοι που το διαβάζουν λένε: να, γιατί εγώ δεν πήγα’!!!

Και όλοι παίξανε τους ρόλους τους καλά, και αυτοί που ήρθανε άλλα περισσότερο αυτοί που λείπανε.

Όμως τουλάχιστον αυτοί που ήρθανε, οδήγησαν αυτή τη συγκέντρωση στο μικρό ξέφωτο σε κάποια συμπεράσματα. Και στο τέλος όλοι οι ηθοποιοί που ήταν εκεί ευχαρίστησαν ο ένας τον άλλο και υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον πως ‘θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε’ ...και τότε η αυλαία έπεσε και ο σκηνοθέτης υποσχέθηκε πως: Τα κέρδη από αυτή τη παράσταση θα δοθούν στα παιδιά μας...!!!

Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο. Ας βγει και από τη ζωή μας!

Βρισκόμουν στο ταμείο του supermarket. Η (μεσήλιξ πιθανόν) γιαγιά σηκώνει το χέρι στον εγγονό, εκφοβιστικά, δεν τον χτυπάει, αλλά ξεκάθαρα τον απειλεί. Την αγριοκοιτάζω.Με περίσσιο θράσος λέει στον εγγονό της: ’βλέπεις πως σε κοιτάει η κυρία με τις βλακείες που κάνεις?’’Χωρίς ντροπή, της απαντάω:’δεν κοιτάω το παιδί κυρία μου, εσένα κοιτάω’’ και με έμφαση, ’δεν χτυπάμε κυρία μου, δεν χτυπάμε, τα παιδιά!!’’ Σωστή ή λάθος κίνηση? Πιστεύω σωστή. Κάθε παιδί (όπως κάθε μεγάλος) έχει το δικαίωμα να το σέβονται.Έχω ακούσει άτομα να συζητούν και να συμφωνούν πως τα παιδιά χρειάζονται το ξύλο (!!!!!), γιατί, να, ’κι εμείς που το φάγαμε δεν πάθαμε τίποτα, ίσα ίσα που γίναμε άνθρωποι’’ (!!!!!)Αισθάνομαι πως οι άνθρωποι με τέτοιες πεποιθήσεις, έχουν χάσει εντελώς την επαφή με τη βαθύτερη ουσία τους που πρεσβεύει αξίες όπως η αγάπη και η ανθρωπιά. Τελικά ναι, χρειάζεται όταν βλέπουμε περιστατικά βιας από μεγάλο σε παιδί, να παίρνουμε θέση. Ξέχασε τις δικαιολογίες του τύπου: ’και ποιός είμαι εγώ που θα ανακατευτώ’’, ’κι εγώ γονιός είμαι και κάνω λάθη, ’ας μη μιλήσω θα μπλέξω, ή ’θα πεθάνω από τη ντροπή μου αν κάνω παρατήρηση’’.Σκέψου πως το λιγότερο που μπορείς να κάνεις με την παρέμβαση σου είναι να κάνεις τον κακοποιητή γονιό-συγγενή να το σκεφτεί 2η φορά πριν σηκώσει πάλι χέρι. Αν πάλι είσαι γονιός που χτυπάει το παιδί του, χρειάζεται να προσπαθήσεις να μπεις στη θέση του μικρού παιδιού, την ώρα που το χτυπάς. Και αν κάπου μέσα σου γνωρίζεις πως αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό, τότε χρειάζεται να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου και να ζητήσεις βοήθεια.Καλός γονιός δεν είναι εκείνος που δεν κάνει λάθη, αλλά αυτός που μαθαίνει από αυτά και έχει την ωριμότητα να τα διορθώνει.

O ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

1. Τα παιδιά, όπως και οι μεγάλοι, έχουν δικαίωμα στην προστασία από κάθε μορφή βίας.Η σωματική τιμωρία είναι μια μορφή βίας.
2. Το ξύλο, το χαστούκι, το τράβηγμα αυτιού και γενικά η επιβολή σωματικού πόνου στο παιδί είναι μορφές σωματικής τιμωρίας και πλέον δεν επιτρέπονται (Ν.3500/06, άρθρο 4).
3. Κανένα πρόσωπο που έχει στην ευθύνη του ένα παιδί δεν έχει δικαίωμα να του επιβάλλει σωματική τιμωρία.
4. Οι γονείς έχουν την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους και οφείλουν να τα μεγαλώνουν χωρίς να χρησιμοποιούν βία σε βάρος τους και να προσβάλλουν την αξιοπρέπειά τους.
5. Η σωματική τιμωρία θίγει την προσωπικότητα του παιδιού.
6. Η σωματική τιμωρία δεν είναι αποτελεσματικό μέσο διαπαιδαγώγησης.
7. Ένα παιδί που μεγαλώνει με ξύλο, μαθαίνει να λύνει τα προβλήματά του με βίαιο τρόπο και είναι πιθανό να ασκήσει βία σε άλλους αργότερα.
8. Η σωματική τιμωρία μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές μορφές κακοποίησης.
9. O διάλογος και η μη βίαιη διαπαιδαγώγηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να μαθαίνει ένα παιδί τους κανόνες και τα όρια που χρειάζεται στη ζωή του.
10. Είναι στο χέρι μας να βγάλουμε το ξύλο και τη βία από τη ζωή των παιδιών!

Τελικά είμαστε ρατσιστές;


Εμένα το παιδί μου δεν θα κάνει παρέα με τα πακιστανάκια’ μου είπε η μητέρα του 7χρονου Θεμιστοκλή που μένει δίπλα στο γκολφ και οδηγεί BMW. Αυτομάτως το μυαλό μου ταξίδεψε σε άλλους τόπους και χρόνους. Είδα τα ρούχα της μητέρας του 7χρονου Θεμιστοκλή να αλλάζουν και το κομψό μαύρο ταγέρ της chanel να μεταμορφώνεται σε άσπρο μανδύα της κου-κλουξ-κλαν. Και φυσικά δεν θα κάνει παρέα, παρά μόνο με ελληνάκια’’ έκρωξε ο περήφανος για τις ακλόνητες πεποιθήσεις του, πατέρας του 7χρονου Θεμιστοκλή. Σε αυτό το σημείο η φαντασία μου οργίαζε. Το ζεύγος ‘’έχουμε-αρχές-εμείς’’, άρχιζε τώρα να μεταλλάσσεται στους γονείς της Ζωής Λάσκαρη στην ταινία ‘Οι Θαλασσιές οι Χάντρες. ‘ΝΤΡΟΠΗ!!! Η κόρη μας να είναι ερωτευμένη με έναν εκ των τελευταίων μπουζουξήδων!!! Δεν είναι της τάξης μας αυτός’’ της λένε για τον φτωχό και δύστυχο Φαίδωνα Γεωργίτση.
Έλα μου όμως που η Ζωίτσα έχει τσαγανό και τελικά πείθει τους ρατσιστές γονείς της πως
τον αγαπάει και δεν έχει σημασία αν είναι φτωχός. Ναι, δεν έχει σημασία αν είναι φτωχός
και για να πάμε πιο πέρα, δεν έχει σημασία αν ο συνάνθρωπος μας είναι Πακιστανός ή Αλβανός ή ότι άλλο... Σημασία έχει ότι είναι άνθρωπος! Και σημασία δεν έχει αν η Ζωίτσα η Λάσκαρη παντρεύτηκε τον Γεωργίτση και έκανε τους γονείς της να καταλάβουν. Αυτή ήταν ενήλικας και έπαιζε σε ταινία. Σημασία έχει πως ο Θεμιστοκλής είναι μικρός, μόνο 7, ρουφάει σαν σφουγγάρι ότι του λένε και αυτά που θα πρεσβεύει αργότερα στη ζωή του θα είναι αυτά που θα έχει πάρει κληρονομιά από τους γονείς του.
Τι θα πάρει άραγε κληρονομιά ο 7χρονος Θεμιστοκλής στη συγκεκριμένη περίπτωση; Ποια θα είναι ως ενήλικας η σχέση του με τους ανθρώπους; Πως θα αντιμετωπίζει τη διαφορετικότητα; Τελικά είμαστε ρατσιστές? Δεν μάθαμε τίποτα από την ιστορία; Λειτουργούμε ακόμη σαν τους Βόρειους και Νότιους της Αμερικής μόνο που τώρα κρατάμε κινητό και έχουμε laptop;

The Unrecognized Violinist - ένα πείραμα που οργανώθηκε από την Washington Post

Ήταν ένα κρύο πρωινό του Γενάρη στο μετρό της Washington. Εκείνος έπαιξε για 45 λεπτά, 6 κομμάτια του Bach. Περίπου 2000 άτομα πέρασαν σ’αυτό το διάστημα
από μπροστά του καθώς πήγαιναν, οι περισσότεροι, στη δουλειά τους. Ελάχιστοι σταμάτησαν να ακούσουν εκείνο το πρωί. Ένα τρίχρονο παιδάκι λίγη ώρα μετά, σταμάτησε και προσηλώθηκε στο άνθρωπο που έπαιζε τη μουσική με το βιολί του. Όμως η μητέρα του μικρού τον τράβηξε βιαστικά για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Το μικρό παιδί γύριζε το κεφάλι του και κοίταζε συνεχώς προς τα πίσω, καθώς προχωρούσε ευθεία μπροστά με τη μητέρα του. Το ίδιο συνέβη και με αρκετά ακόμη μικρά παιδάκια και όλοι ανεξαιρέτως οι γονείς τους τα πίεζαν να βιαστούν για να πάνε στις δουλειές τους.
45 λεπτά. Ο μουσικός έπαιξε. 6 άνθρωποι σταμάτησαν και άκουσαν για λίγο. 20 άφησαν χρήματα και προχώρησαν βιαστικά χωρίς να σταθούν για λίγο.
Μάζεψε 32 δολάρια. Σε μια ώρα σταμάτησε να παίζει. Ησυχία. Καμία αναγνώριση, κανένα
χειροκρότημα. Ο βιολονίστας ήταν ο παγκοσμίου φήμης μουσικός Joshua Bell, έπαιξε ένα από τα πιο πολύπλοκα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων
δολαρίων!!! Ήταν ένα πείραμα που οργανώθηκε από την Washington Post σχετικά με την
αντίληψη των ανθρώπων και τις προτεραιότητες.
Το πείραμα έγειρε ερωτήσεις: Σε ένα κοινό μέρος, αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά? Σταματάμε να την εκτιμήσουμε?
Και ένα πιθανό συμπέρασμα: αν δεν διαθέτουμε μια στιγμή να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν απο τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο, να παίζει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα βιολιά που υπάρχουν... τότε, πόσα άλλα πράγματα χάνουμε κατά τη διάρκεια της μέρας?

Wednesday, February 4, 2009

ΔΩΡΕΑ

1000 ευρώ διαθέσατε εσείς οι γονείς, στον Πανελλήνιο σύλλογο προσαρμοσμένων αθλητικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων (adapted_activities@hotmail.com) μέσω της πώλησης λαχνών του Χριστουγεννιάτικου bazaar.
Συγχαρητήρια!...
Την Δευτέρα 19/1/2009 δόθηκε στα παιδιά μας Τιμητική Πλακέτα για αυτή του τη συνεισφορά.